اگر در برادرت عیبی می‌بینی، آن عیب در توست که در او می‌بینی. 

عالم همچون آینه است، نقش خود را در او می‌بینی... آن عیب را از خود جدا کن،

زیرا آن چه از او می‌رنجی، از خود می‌رنجی...

گفت: پیلی را آوردند بر سر چشمه‌ای که آب خورد. خود را در آب می‌دید و می‌رمید.

او می‌پنداشت که از دیگری می‌رمد، نمی‌دانست که از خود می‌رمد.

همه اخلاق بد از ظلم و کین و حسد و حرص و بی‌رحمی و کبر چون در توست نمی‌رنجی،

چون آن را در دیگری می‌بینی می‌رمی و می‌رنجی. پس بدان که از خود می‌رمی و می‌رنجی.

فیه‌ما‌فیه/ مولانا